en deze mensen hebben geen andere keus dan met een klein bootje te gaan ... het schijnt speciaal een vrouwenklus te zijn om de motortjes van het strand in de bootjes te laden ... da' s pas emancipatie ...
"leaving of Padangbai"
and always a nice meeting on the boat ... where do you go, where are you from...
en kennelijk zijn Balinezen gek op hardrock, we hebben veel van dit soort jacks gezien ... maar ook punk is populair ...
Het dorpje van Seta: Kutampi
Fifi met de vrouw van Seta, waar we hartelijk werden ontvangen
Seta met zijn moeder
de ster van de familie
hangjongeren in Kutampi, da's altijd lachen
"sunset on Nusa Penida"
voor ons huisje in de homestay
vroeg in de ochtend klaarmaken voor de belangrijke ceremonie ... hiervoor komen we
Seta en Fifi pontificaal, wachtend op wat komen gaat in de beroemde Pura Ped
en iedereen die ons vriendelijk begroet ...
volgens Wayan omdat we respect tonen voor hun religie en cultuur, dat stralen we o.a. uit door onze kledij
offerande
de processie naar de zee begint
omdat het gamelan-orkest tijdelijk even op de gornd heeft plaatsgenomen om te offeren en te bidden ...
... is dat voor Fifi de kans om plaats te nemen tussen de gongen.
met de magische man in trance voorop gaan we weer terug naar de tempel
's middags het tripje door de "bergen" om er een paar tempels te bezoeken
in deze tempel bevindt zich een heel bijzondere troon
Nieuwenkamp had die destijds al ontdekt
en dan even doorsteken naar de uiterste zuidpunt, er moest moeite gedaan worden een doorkijkje te vinden om iets van de beroemde steile kliffen te ontwaren
"thuis" in Kutampi wonen we allereerst een mini ceremonie bij in het mini familietempeltje ... dat was lachen zo allemaal bovenop elkaar gepropt.
en dan de grote ceremonie in de grote familietempel, Fifi die zich op de trappen van de tempelpoort had genesteld kreeg gelijk veel (vrouwen)gezelschap
het hoogtepunt van de ceremonie was het naar buiten dragen van de heel bijzondere beeldjes, die met veel ceremonieel werden gezegend (zie in rechterkolom bij links: youtube2010#18 Tempelceremonie in familietempel van Seta op Nusa Penida)
en deze hulppriester deed veel moeite ons zo nat mogelijk te besprenkelen met het heilige water
de vrouw van Seta met de torenhoge offergaven weer op weg naar huis
de volgende dag retour met de boot
bij aankomst in Dewi Ayu moeten we gelijk verslag doen aan Etienne en Marjan
de dag erop is het gelijk weer toeren met Pak Muning
met allereerst een bezoekje aan Mangku Ardana in Tengkulak die we tegenkwamen toen we van de boot afstapten met het verzoek hem weer met een bezoekje te vereren
Fifi voor de poort naar het paleis
's avonds "ceremony" in Pura Taman Sari in onze eigen straat, de Hanoman Street, dus dat laten we niet lopen, ook al zijn we een beetje moe van alle inspanningen van de laatste dagen, we krijgen het er voor elkaar ons van koffie te laten bedienen
deze danseres is een mevrouw ... een humoristische sketch ... de visuele grappen konden we volgen maar de alles wat er gezegd werd natuurlijk niet en toen zijn we maar vertrokken
ontmoeting met Madé Wijaya in Sanur in zijn paleisje
nog een ceremonie-avond in Hanoman Street, deze keer midden op de straat: een Calon Arang (Barong er Rangda) voorstelling (zie in rechterkolom bij links: youtube 2010#10 Barong en Rangda, heftige trance)
hier maak ik kennis met Wahendra, met wie het gelijk klikte ... hij vond het natuurlijk fijn om te oefenen, hij sprak ondanks zijn jonge leeftijd al heel aardig Engels .. en voor ons was het fijn om wat uitleg te krijgen
als de hulpkrachten van de Barong te voorschijn komen, wordt het heel heftig ...
langzaam komen de strijders, die getracht hebben zichzelf te doorsteken met de krissen, weer uit hun trance ...
en dan is het Chinees Nieuwjaar (Imlek) ... omdat het tevens Tibetaans Nieuwjaar is, voor ons heel bijzonder en gaan we naar de Chinees boeddhistische tempel Griya Konco Dwipayana in Tanah Kilap ... daar waren we vorig jaar al eens en dat beviel goed
het jaar van de tijger neemt zijn aanvang ... Fifi is een tijger
daar tegenover is de hindoe tempel Pura Luhur Candi Narmada ... volgens zeggen zou deze tempel iets te maken hebben met I Mecaling (Ratu Gede), die op Nusa Penida (waar we van de weke nog waren) zo vereerd wordt ... dus we gaan het proberen te vragen, maar komen er niet achter ...
wel willen alle hulppriesteres en priesteressen met ons op de foto ...
op de terugweg even langs Serangan (vroeger het schildpaddeneiland)
Hallo lieve mensen!
Alweer een weekje voorbij. Een week waarin ons bezoek aan het mini eilandje aan de oostkant van Bali Nusa Penida de hoofdmoot is. Hoewel maar twee nachten daar, toch in feite drie dagen, die heel enerverend waren, tegelijkertijd fantastisch.
We gingen met Seta, met wie we vorig daar ook zijn geweest. Hij is daar geboren en getogen. Dus dat kwam goed uit. Dolgraag en daar zijn we vorig jaar niet aan toe gekomen, wilde hij ons zijn dorpje laten zien. Maar alvoor we daar waren, was het nog wel even heel spannend of we wel met de boot mee konden. Want er waren, vanwege het grote ritueel de volgende dag in de belangrijkste tempel daar, de Pura Dalem Ped, veel meer gegadigden dan er op de boot konden. Dus hoe gaat het dan hier? Via vriendjes uiteraard. Die heeft hij wel, maar iedereen heeft vriendjes. Dus het kwam er op aan om bij te betalen. En aan de juiste persoon. Big business voor het havenpersoneel. Maar wij waren al blij dat we mee konden. Want dat ritueel daar gingen we juist voor.
Voor mensen die geen plekje versierd konden krijgen, als je tenminste geen groter vervoermiddel had dan een motorbike, voor hen was er nog een mogelijkheid met een van de vele kleine bootjes. We hebben gezien dat vrouwen (!) motorbikes op de bootjes tilden. Bootjes, waarin wijzelf voor nog geen goud zouden ingekropen zijn.
Bij aankomst op Nusa Penida, praktisch gelijk door naar de familie van Seta in de bergen. Smalle weggetjes, soms niet te doen. We werden er hartelijk ontvangen en we kregen er een lekkere maaltijd voorgeschoteld. Ook de 80 jarige moeder van Seta was daar. En zijn broers en nog v eel meer familie, die allemaal in de buurt woonden, ze kwamen allemaal ons even begroeten. Leuke kindjes ook.
Een ronde gedaan door het dorp. Overal lachende en vriendelijke mensen.
De volgende dag vroeg op. Om acht uur ´s morgens zaten we al in de beroemde tempel. Duizenden mensen. Waarvan er velen in de tempel hebben overnacht. Ook hier gelijk veel vriendelijkheid,. En door onze perfecte Bali dress werden al gauw een deel van het geheel. We hebben er gelijk een leuk gesprekje met een vriendelijke jongeman, Wayan geheten. Hij spreekt een aardig woordje Engels, omdat hij normaliter op een cruiseschip werkt. Meer Balische jongemannen doen dat. Ze verdienen er voor Balische begrippen veel geld mee. Hij is gelijk onze gids. En we mogen overal komen en fotootjes maken en filmen, geen enkel probleem. Hans heeft dan het hele ritueel van voor naar achter gefilmd. Meelopend in de stoet naar de zee was hij weer eens even heel ontroerd. Een geweldige ervaring om daar een deeltje van te zijn. Aan het hoofd van de kleurrijke stoer een magische man, in trance. Hans heeft dat van dichtbij kunnen filmen. Dus dat wordt straks nog een leuk filmpje op you tube.
Fifi hield zich aanvankelijk op in de tempel, maar is later ook naar de zee gekomen. Zitplaatsen waren daar moeilijk te vinden. Uiteindelijk een plekje, waar daarvoor het gamelanorkest zijn toontjes aan het slaan waren. Ze paste mooi tussen de grote gongen.
Omstreeks het middaguur kregen we toch wel erge honger en zijn toen wat gaan eten in een kleine warung. En vervolgens hebben we tempeltochtje in de bergen gemaakt. Tot aan de andere kant van het eilandje, waar de kliffen zijn.
´s Avonds was er dan nog het ritueel in de familietempel van Seta. Eerst een voorbereidingsritueel in het huistempeltje van de buurman, ook waarschijnlijk familie, waar we bijna op elkaar zaten en veel gelachen hebben.
Daarna naar de grote familietempel, op de hoek van het doirpje. Eerst viel nog even het licht uit. Maar toen we het licht weer zagen uiteindelijk begonnen. Fifi had zich genesteld in de toegangspoort,. Al gauw werd ze omringd door vele vrouwen en meisjes. Conversatie met handen en voeten. Veel gelachen tijdens het toch wel heel serieuze ritueel. Filmen was moeilijk vanwege het slechte licht, maar gaf het geheel wel een mysterieus tintje. Voroal toen de beelden uit de tempel te voorschijn kwamen.
Pas om tien uur waren we weer thuis, na nog even een soepje van jonge bananenscheuten te hebben verorberd daar.
Dus …. Dat was een lang dagje, dat we nu nog voelen.
De volgende dag dan weer terug.
Zowel heen als terug waren we de enige witte mensen.
Dus zo´n boottochtje is al een hele ervaring. Leuk om te zien hoe die mensen met elkaar omgaan.
Opvallend aspect daarin dat veel vadertjes, de kleine kindjes dragen. Zelf er vaak nog als jongetjes uitziend.
Toen we van de boot afliepen werden we tot onze verbazing door een priester in het wit aangesproken.
En wie was het? Onze priester van het tempeltje in Tengkulak waar we een paar weken terug met meneer Muning zijn geweest. Hij nodigt ons gelijk uit morgen bij hem op bezoek te komen. Hij zegt het in het Indonesisch, maar Hans kent net genoeg woordjes om dat eruit te begrijpen.
En dat blijkt ook te kloppen als we de volgende dag met meneer Muning, want die wilde ook mee, bij hem aankomen. Daar weer leuk gebabbeld en omdat we met Muning het plan hadden nog een enkel tempeltje in het nabijgelegen Pejeng wilde gaan bezoeken, kwam hij gelijk met een ideetje aan van nog een tempel daar, naast het paleis. Wordt in geen enkel toeristisch boekje genoemd maar de priester had er wel een heel boekwerkje van, dat ik beslist moest gaan copiëren. Nou voor de kosten hoef je het niet te laten. Twee en halve euro en dan doen ze het ook nog voor je. Ingebonden en al. Alleen in het Indonesisch. Fifi zegt als grapje, dat ze het ook nog wel hadden kunnen vertalen. Mede hierom wordt het misschien tijd werk te gaan maken als we weer thuis zijn van een studie in het Bahasa Indonesia.
Overigens bleek dat meneer Muning, speciaal omdat hij wel graag met ons op pad gaat, zijn vrije dag op Donderdag had omgewisseld voor de Vrijdag.
Nog op Nusa Penida zijnde heeft Hans Madé Wijaja, de Australische meneer gebeld. De architect, schrijver, fotograaf, levensgenieter, kenner van Bali. Omdat we nog een lunch met hem te goed hadden in zijn woonstee de Villa Bebek (overigens: bebek betektent eend). Een afspraak gemaakt voor de Zaterdag. Dus wij erheen. Vol spanning. We waren een beetje te vroeg en werden uitgenodigd plaats te nemen op lekkere stoelen, vlak naast de vijver, genietend van zijn geweldige tuin.
Om één uur, de tijd van de afspraak kwam hij te voorschijn. ´Hey Hans and Fifi.´
Fifi begroet hem met Mister Sunshine. Hij heeft een Braziliaans voetbalshirt aan met sarong eronder.
Mijn udang, het Balisch hoofddeksel, werd gelijk afgekeurd. En we kregen gelijk een heel exposé over de Balische manier van kleden en kregen we een ruime kijk in zijn klerenkast. En zijn hele huis. Nou huis, behuizing, overal paviljoenen.
We hebben leuk met hem gebabbeld en lekker gegeten. Het klikt echt. Mede door wat Hans ook al digitaal allemaal aan het doen is.
Hans heeft eigenlijk min of meer een soort opdracht meegekregen om als we terug zijn weer veel op te sturen., Filmpjes ook deze keer.
En meneer Muning wil hij ook graag zien. Waardoor het nog een vervolg krijgt. Want deze week Donderdag gaan we er dan met Muning naar toe. Goed he.
Op Zondag, gisteren dus, omdat het Chinees Nieuwjaar is en ook Tibetaans Nieuwjaar naar de Chinees boeddhistische tempel in Tanah Kilap. We waren er vorig jaar al eens. We hebben er mantra´s gedaan en wierook geofferd. Daar schuin tegenover een hindoe tempel en daar hebben we veel lol gehad met de priesters. Zowel mannelijke als vrouwelijke. Zie de foto´s.
Vandaag een rustig dagje. Vanmorgen wat getekend.
Vrijdagavond en Zondagavond hebben we nog rituelen bijgewoond in de tempel hier in de straat in Ubud.
Voor Zaterdagavond was heftig. Mannen in trance die eerst de heks Rangda aanvallen en daarna zichzelf met krissen willen doorsteken. Wel vaker gezien, maar nog nooit zo heftig. Op nog meter van ons vandaan.
Onze vrienden Etienne, Marian, Juni en Irene zijn Zaterdagmiddag vertrokken. We waren nog net op tijd om ze uit te zwaaien.
En morgen komt Catharina met een vriendin. We gaan haar ophalen.
Dus …. Jullie zien, we vervelen ons niet. Af en toe een buitje en het eten is ook nog steeds verrassend lekker. En onze chauffeur en vriend en broer Cerick is de laatste dagen echt op dreef met grapjes.
Het ga jullie goed.
Heel veel lieve groetjes en kusjes voor de gegadigden.
Hans en Fifi.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten